Wereldwijd zijn er niet veel feestdagen die gezamenlijk op dezelfde datum gevierd worden. Valentijnsdag is hier één van: 14 februari staat in het teken van de liefde. Bijna overal worden dezelfde symbolen gebruikt: harten, rode rozen, chocolade, cadeautjes, Cupido en natuurlijk de kleur rood.
Er zijn verschillende theorieën over de geschiedenis van Valentijnsdag, maar de meest aannemelijke is over de christelijke priester Sint Valentijn uit Rome, die leefde in de 3e eeuw na Christus. Volgens de legende bestond er in die tijd een keizerlijke wet die het soldaten verbood om te trouwen. Men geloofde namelijk dat vrijgezellen eerder bereid waren te sterven op het slagveld. Valentijn zou echter in het geheim toch soldaten hebben gehuwd, omdat hij van mening was dat liefde alles overwon. Toen keizer Claudius II (268-270) dit ontdekte, liet hij de geestelijke op 14 februari 269 executeren. Zo werd Valentijn uiteindelijk een martelaar voor de liefde. De kans is echter groot dat dit verhaal er pas laten is bij verzonnen, want het enige bekende biografische feit van Valentijn is zijn sterfdatum.
Dat komt door twee stofjes die vrij komen in de hersenen bij het eten van chocolade. Het eerste stofje is endorfine, een stofje wat er voor zorgt dat je een blij en gelukkig gevoel krijgt. Let daarbij wel op dat pure chocolade voor meer endorfine zorgt dan melkchocolade. Verder helpt het ook dat chocolade gaat smelten zodra het in je mond terechtkomt. Dat is blijkbaar een ervaring die je lichaam prettig vindt, want het gevoel dat chocolade je geeft, geeft op zijn beurt een seintje aan de hersenen om nog meer endorfine te maken. Het tweede stofje dat vrijkomt in de hersenen bij het eten van chocolade is fenylethylamine. Dit stofje komt ook vrij als je bijvoorbeeld verliefd bent. Daarmee is chocolade meer dan een lekkernij. Het geven van chocolade is het geven van een gelukkig en verliefd gevoel.
